Rozbieżność w wysokościach czynszu jest ogromna. Dziwną polską tradycją jest fakt, że placówki budżetowe - i tutaj powstaje często różnica między np. uczelnią państwową a prywatną - spodziewają się wyższych czynszów, niż podobne miejsca z sektora prywatnego. Dlatego nikogo w branży nie dziwią czynsze w szpitalach i uczelniach na poziomie 350, 400, 500 zł od automatu.

Bardziej wyważone propozycje lub wynajem powierzchni w firmach, biurowcach itp. to np. 100 zł/miesiąc plus prąd, woda. 150 zł to już dość wysoki czynsz. Czasami udaje się zdobyć miejsca bezczynszowe, kiedy firma się cieszy, że na korytarzu stanie mini-sklep i wszyscy są zadowoleni.

Zdarza się również, że firmy mają określoną stawkę wynajmu 1m2 powierzchni, bo podnajmują wielu podmiotom (sklepikom, biurom). Wówczas przyjmuje się, że automat zajmuje 1m2 i taką stawkę czynszu ustala. Kwoty są często niższe od 100 zł/miesiąc, wszystko zależy od standardu placówki.

Na zachodzie Europy dominuje inne rozwiązanie: udział w zyskach/obrotach (zależnie od umowy). Dzięki temu sytuacja jest jasna i obie strony - operator vendingowy i podmiot wynajmujący powierzchnię - dbają o to żeby maszyna była czysta i schludna, żeby szybko rozwiązywać problemy z automatem i w miarę możliwości zachęcać klientów do korzystania z maszyny - bo przecież zysk wynajmującego jest uzależniony od obrotów.

Polski model jest pomieszaniem: opłata jest stała, ale operator tak naprawdę kalkuluje sobie ile procent (niestety z przewidywanego, a nie z rzeczywistego) zysku jest w stanie oddać za daną lokalizację. W momencie składania ofert wszyscy się gimnastykują i próbują zgadnąć czy dana lokalizacja będzie opłacalna.